Zimowy spacer nad Zielony Staw Kieżmarski i Wielki Biały Staw

To nie takie proste wybrać dla siebie kilka tras w Tatrach w grudniu, jeśli jest się zimowym nieomal debilem, jeśli informacje o warunkach niby się czyta i niby rozumie, ale średnio umie się je sobie wyobrazić, jeśli się nie dysponuje sprzętem i ma się raczej blade pojęcie o jego używaniu; tras takich, żeby nie było za blisko - bo nudno, ani za daleko - bo strach jednak trochę; żeby coś zobaczyć, żeby było ładnie - ale bez większych trudności. To nie takie oczywiste zwłaszcza tuż po halnym, który zmasakrował te i owe szlaki.
Siedziałam trochę nad mapą przed wyjazdem. Jakoś w końcu spojrzałam na Zielony Staw Kieżmarski i przyszło to słynne "o to to!". Byliśmy tam dwukrotnie, w sumie niedawno - w ostatnie i poprzednie wakacje. Ale to jest jedno z tych miejsc, że nie ma się nic przeciwko, żeby doń wracać choćby i co tydzień.

A więc zapadła decyzja, że tam właśnie podczas jednego z wyjazdowych dni się przespacerujemy, a jak damy radę, to odwiedzimy też położony niedaleko Wielki Biały Staw. Ten z kolei tatrzański zakątek męczył mnie czymś w rodzaju wyrzutów sumienia - latem pędząc na Jagnięcy w czasie trochę zwariowanej pod względem odległości wycieczki prawie przebiegliśmy obok tego stawu. Padło jakieś "o jak tu ładnie" i bez zatrzymania polecieliśmy dalej, podobnie postąpiliśmy wracając. Żadnego postoju, wzdychania, zachwytów, żadnego zdjęcia. Tamten wyryp był fajny i obfitował w milion różnych wrażeń, ale jakoś nie mogłam sobie wydarować, że nie przystanęliśmy nad tym stawem choćby na głupie 5 minut.

Dzień przed Sylwestrem jedziemy na Słowację trochę niepewni - halny ponoć i tam trochę narozrabiał, u nas tego typu główne trakty raczej już uprzątnięte, ale jak jest na żółtym szlaku nad Kieżmarski - nie ma się skąd dowiedzieć. W dodatku pogoda hmmm raczej nie obiecująca widoków i ładnych zdjęć - no ale - może wyżej będzie lepiej, może się przetrze, a nawet jak nie, to przecież nie będziemy chyba siedzieć cały dzień na kwaterze. Sporo samochodów na parkingu utwierdza nas w przekonaniu, że szlak jest już do przejścia. Ruszamy powolutku, spacerowym tempem przez drogę leciutko przyprószoną cukrem pudrem.

Można kręcić horrory ;)

No i tak sobie powolutku idziemy, wyżej "cukier puder" przechodzi w starą, niezbyt grubą warstwę śniegu, miejscami w lód. Płynie i przyjemnie szumi strumień, bez większego wysiłku ale i bez jakiegoś szczególnego entuzjazmu powoli idziemy w górę. Gdzieniegdzie obserwujemy powalone drzewa - już sprzątnięte z drogi. Aż tu nagle - błękit. Najpierw tylko kawałeczek czystego nieba, krótki miraż jakiegoś zbocza. Potem znów - ale już dłużej. A potem nagle ni stąd ni zowąd czyste niebo. Nad Zielony Staw wkraczamy już otoczeni epickością otoczenia widoczną jak na dłoni. 

Zdaje się, że chmurki zeszły w doliny...

Z tej perspektywy Schronisko wydaje się być nieco przytłoczone ogromem skalnych ścian...

Docieramy do schronu, rozsiadamy się na tarasie i posilamy. Nad samą zamrożoną taflę stawu nie schodzimy - za ślisko jak dla nas na zejściu.

Po odpoczynku ruszamy magistralą w kierunku Białego Stawu. Początkowo w cieniu i z widokami głównie na Kieżmarski Szczyt, dopiero po pewnym czasie wychodzimy na słoneczko - tam też zmienia się perspektywa, odsłania się między innymi Jagnięcy. Z lata zapamiętałam ten szlak jako duszny kosówkowy tunel. Nie przypominałam sobie aż takich widoków. Może teraz dzięki śniegowi byliśmy trochę wyżej i widzieliśmy więcej, może po prostu wówczas na tym odcinku trasy niespecjalnie zawracałam sobie głowę rozglądaniem się na boki, a może zadziałał urok zimy... W każdym bądź razie - teraz nie mogłam się napatrzeć.

Zanim widoczki, to jeszcze uchwycone w dole chmury:

Po przyjemnym spacerze dochodzimy do Białych Stawów. I znów karmimy oczy (karty pamięci w aparacie i kamerce też ;) )...

Tym razem spędzamy nad Białym Stawem w pełni mu należną dłuższą chwilę. I, kurcze, ciężko mi to przechodzi przez gardło (czy palce, gdy piszę), ale cholera - jest piękniej niż latem. Jest po prostu fenomenalnie pięknie. I można by tak siedzieć i się gapić, tylko że zimno trochę.

Wracamy niebieskim szlakiem, który po pewnym czasie dobija do żółtego i niespiesznie wleczemy się ku dołowi. Chmury i stamtąd już zdążyły się wynieść i przy końcu trasy czeka nas niespodzianka. Tam, gdzie rano doświadczaliśmy dość mrocznej i nieprzenikliwej scenerii odsłonił się urokliwy widoczek na Łomnicę i Kieżmarski:

Ech... blogger automatycznie edytuje zdjęcia - czasem jakby ładnie filtruje, ale czasem po prostu bezczelnie rozjaśnia - te były ładniejsze w "normalnej" wersji, ale chyba nic na to nie poradzę...

Podsumowując - ta trasa w odniesieniu do naszego zimowego doświadczenia i do panujących pod koniec grudnia warunków była strzałem w dziesiątkę. Była też wręcz idealna pod względem doznań estetycznych. I zdecydowanie warto było ruszyć tyłki z ciepłej kwatery w chmurną pogodę ;).