Szpiglasowa Przełęcz (i Wierch) - opis szlaku

Uwaga: opis tyczy się warunków letnich.

Trasa przez Szpiglasową Przełęcz bywa często polecana dla osób, które dopiero zaczynają przygodę z Wysokimi Tatrami i, jak to się mówi - i chciałyby, i boją się. Chciałyby, bo obspacerowały już wszystko, co było łatwiejsze, albo po prostu coś ciągnie wyżej, boją się, bo trudności, bo ekspozycja, bo - o jejciu - łańcuchy. Polecana, według mnie, bardzo słusznie. Sziglas jest bowiem czymś pomiędzy. Pomiędzy łatwymi drogami pokonywanymi wyłącznie na nóżkach, a już nieco ambitniejszymi szczytowymi, czy graniowymi szlakami. Karkołomnych stromizn tu brak, zionących kilkusetmetrową czeluścią przepaści też, łańcuchy od strony Piątki wiszą bardziej dla zapewnienia komfortu niż z konieczności. Ukatrupić się tu oczywiście można, jak i wszędzie indziej w górach, ale umówmy się, że przy dobrych warunkach, to już trzeba mieć talent ;).

A zatem: tak, szlak przez Szpiglasową Przełęcz jest dobrym wyborem na początek zdobywania wyższych i nieco trudniejszych partii Tatr. Odpowiednim, bo poniekąd bezpiecznym, miejscem na sprawdzenie swoich zachowań na łańcuchach i swojej reakcji na wysokość i potencjalną możliwość sturlania się z niej. Warto o niego zahaczyć przed wypuszczaniem się na wycieczki szczytowe, typu Świnica/Kościelec/Rysy.

Przy okazji, jest to szlak niezmiernie ładny, łączący ze sobą dwie popularne i pełne uroku tatrzańskie doliny. Ubogaca wędrówkę naprawdę interesującymi widokami.

W którą stronę pokonywać szlak?

Zwykle poleca się rozpoczynanie wycieczki od zwiedzenia Doliny Pięciu Stawów, stamtąd podejście na Przełęcz i zejście do Morskiego Oka. Ma to swój głęboki sens zwłaszcza dla początkujących w temacie szlaków wysokogórskich, ponieważ:

a) największe trudności są w tej opcji pokonywane pod górę, a to zawsze łatwiej niż w dół,

b) w przypadku dotarcia do trudności i stwierdzenia, iż nas przerastają - wycof jest krótszy.

Zresztą, wydaje mi się, że i bez ograniczeń związanych z ewentualnymi strachami na łańcuchach, wersja Piątka-Szpiglas-Moko jest po prostu ciekawsza od odwrotnej. Podejście do Pięciu Stawów jest mniej wykańczające psychicznie od podchodzenia asfaltem do Morskiego Oka. Podobnie ceprostradę (szlak z Moka na Szpiglasową Przełęcz) lepiej zostawić sobie na zejście ze względu na jej lekką nudę (choć widokowo jest niczego sobie).

A zatem, poprowadzę Was po swojemu ;).

Krok po kroku:

Zacząć musimy w Palenicy Białczańskiej. Stamtąd początkowo asfaltem tak, jak do Morskiego Oka. Po około 40 minutach docieramy do Wodogrzmotów Mickiewicza, za nimi na prawo odbija zielony szlak do Doliny Pięciu Stawów Polskich. Teraz jakieś półtorej godziny wędrówki głównie przez las Doliny Roztoki, czasem męcząco pod górę, sporo po względnie płaskim, z rzadka nawet w dół. Na próg Doliny Pięciu Stawów trzeba się jakoś wbić. Opcje są dwie: dalej szlakiem zielonym, obok wodospadu Siklawa, lub odbijając w lewo szlakiem czarnym. Wybór zależy od tego, co chcemy zobaczyć i gdzie wyjść, tu i tu będzie podobnie męcząco. Szlak zielony jest na pewno ciekawszy widokowo, wyprowadza na górę już bliżej środka Doliny, a więc też bliżej szlaku na Szpiglasową. Szlak czarny doprowadza do Schroniska. Czas wyjścia na próg Doliny podobny - ok. 40 minut.

Siklawa

Na Szpiglasową Przełęcz prowadzi szlak żółty, aby do niego dotrzeć, musimy przewędrować względnie płaski kawałek Doliny, co zajmie nam odpowiednio: jeśli idziemy od schroniska - ok. 30 minut, jeśli od Siklawy - ok. 20 minut. Zostawiamy za sobą Stawy: Przedni, Mały i Wielki. Drogowskaz z żółtym oznakowaniem czeka na nas pomiędzy Stawem Wielkim a Czarnym.

W Dolinie Pięciu Stawów

Początek szlaku na Szpiglasową Przełęcz.

A tu widać z dołu przebieg całego szlaku

 (niestety nie mam teraz w czym zaznaczyć).
Szpiglasowa Przełęcz to to głębokie siodło z lewej strony kadru.
Na prawo od niej znajduje się Szpiglasowy Wierch.

Szlak prędko przekracza potok i zaczyna wzbijać się pod górę - raczej łagodnie, choć oczywiście tętno przyspiesza. Żadnych krwiożerczych niespodzianek tu nie ma. Taki chodniczek, czasem biegnący zboczem (więc jakaś tam uwaga jednak wskazana), czasem czymś w rodzaju... no nie wiem, płaskowyżu ;).

Widok z podejścia na dolinę i schronisko...

...i na drugą część doliny oraz górujące nad nią m.in. Świnicę i Kozi Wierch

Tup, tup, tup i docieramy niepostrzeżenie do zygzaka rysującego się wyraźnie od początku drogi. A wydawał się być taaak wysoko, prawda? ;)

Spojrzenie "przez plecy" na to, co w dole...

Jeszcze parę kroków lajcikiem, spacerkiem iiiii... tak tak, łańcuchy. Teren istotnie się zmienia. Kończy się chodnik, zaczynają się skałki, ręce z kieszeni należałoby wyciągnąć. Ale tak poza tym, uspokajam. Łańcuchy sobie wiszą, bo wiszą, mają pomóc, a nie przestraszyć. Trudniejszy odcinek nie jest zbyt długi - to raz. W najgorszym razie zamknąć mocno oczy i iść na czuja. Nie no żart, nie mogłam się powstrzymać :D. Przede wszystkim nie jest taki znowu trudny. Próżno tu szukać momentów "granicznych", mrocznych szczelin, strzelistych kominków, wyskakujących z głębin żarłaczy ludojadów :P. Owszem, pod górę, owszem, przy użyciu łapek, ale tak trochę jak po drabinie. Takiej dosyć pochyłej drabinie. Oczywiście osoby z nadmiernie rozwiniętym lękiem wysokości lub przestrzeni problem mogą mieć i nic w tym śmiesznego nie ma. W razie wtopy - albo się przemóc, spróbować, a po kilkudziesięciu metrach tańczyć tryumfalny taniec hula i musieć luzować pasek w spodniach - z rozpierającej dumy oczywiście. No, albo dać sobie tak zwanego siana, odpuścić, zawrócić. To też żaden wstyd, nic na siłę. Do tej pory też było całkiem ładnie, co nie? :)

 

Nie tak znowu stromo :)

 "Nie patrz w dół!" ???- eeeee, patrz! Bo ominą Cię fajne widoki :)

 Biżuteria plus widoczki...

Prawda, że nie ma tu co straszyć?

No... chyba, że ja :D

 Jeszcze tylko parę metrów...

...i po bólu :).

 Mapowy czas, jaki zajmuje podejście na przełęcz od rozwidlenia szlaków w dolinie to 1 godz. 30 min. Z przełęczy takie widoki:

Wybaczcie jakość, to skan starej foty.

Na Szpiglasowy Wierch został około 15-minutowy spacer bez trudności. Grzech nie skorzystać, bo i estetyka otoczenia odsłania się w nowej perspektywie, no i w końcu to dwutysięcznik ;).

Szpiglasowy Wierch oglądany jeszcze parę kroków pod Przełęczą.

 A taka tam wiedzie ściecha.

 Zerknięcie w tył na Szpiglasową Przełęcz i Miedziane.

 A tak jest na szczycie.
Zdjęć widokowych za bardzo nie mam,
wprawdzie w tym roku przewinęłam się
przez te okolice dwa razy, ale za pierwszym
miałam "mleko", a za drugim wschodzące
z pełną mocą słońce walące w aparat.

Zejście z Wierchu na Przełęcz tą samą drogą, co podejście. Ze Szpiglasowej Przełęczy proponuję schodzić dla odmiany na stronę Morskiego Oka. Tu brak niespodzianek. Aż do samego jeziora (ok. 1 godz. 40 min.) prowadzi wyłożony kamieniami wygodny trakt zwany ceprostradą.

Potem jeszcze na deser Morskie Oko...

...I w dół, niestety asfaltem.

Cała wycieczka wedle czasu mapowego (nie licząc odpoczynków!), to pi razy drzwi jakieś 9 godzin.

Nie przestraszyłam? Zachęciłam? Oby! Bo naprawdę warto zapoznać się z tym szlakiem :).