Doliniarze w poszukiwaniu złotego światła - część pierwsza: Świstowa Kopa (+ saturday night fever w Piątce)

 

Na początek drobne spostrzeżenie - optymistyczne prognozy na weekend miast wywoływać entuzjazm, powinny raczej martwić. Dojazd do Zakopanego w sytuacji, gdy pół Polski wpada na pomysł spędzenia ciepłego jesiennego weekendu w Tatrach, zakrawa o czysty masochizm. Bez rozczulania się nad sobą i doznanymi w podróży traumami, powiem tyle, że dojechałam na miejsce zbyt późno, aby plan odwiedzenia Krzyżnego wraz z przyległościami w okolicach zachodu słońca mógł zostać zrealizowany. Robert zresztą dojechał raptem 20 minut wcześniej i tylko biedna Madzia czekała na nas parę godzin na dworcu.
Plan zastępczy jest absurdalnie lajtowy i tu wychodzą nasze doliniarskie skłonności, bo nawet się trochę cieszymy, że nie trzeba będzie się dziś przemęczać. Na szlak (a tfu, nie dość, że szlak, to jeszcze wylany asfaltem :P) stawiamy się o godzinie 13-tej i bez szczególnego pośpiechu, w atmosferze żartów, ploteczek i złorzeczeń na polską infrastrukturę drogową maszerujemy do Piątki.

Wieczna Siłaczka i Doliny bez granic ... no albo coś poplątałam :P

Jesień w Dolinie Roztoki jeszcze nie rzuca się w oczy, zresztą słoneczko dogrzewa prawie że letnio. Dopiero na podejściu czarnym szlakiem na próg Pięciu Stawów zaczyna po nas gwizdać, no i wokół robi się... rudo ;).

Dobijamy do schronu ogarniętego czymś w rodzaju rozproszonej ludzkiej stonogi, toteż posiadujemy na dworze. Ładna pogoda się wzięła wypięła. Teraz jest raczej zimno (wiatr) i ewidentnie chmurno. Korek-godzilla na zakopiance staje się zatem jeszcze odrobinkę mocniej niezrozumiały.

#zapłaciłamzaautobusniestaćmnienaobiad

Po satysfakcjonującym odpoczynku wleczemy niespiesznie tyłki w kierunku Świstowej Kopy. To nie będzie epicki zachód słońca, helloł, nie ma szans. Ale nie ma też co siedzieć w dusznym schronisku, jak i na jego zamiatanym co i rusz przez siekący wiatr podwórzu. No i nie ma co dawać aż tak wyłazić na wierzch naszej doliniarskiej naturze, bo to jednak wstyd trochę. Choć piwo w plecakach (no przecież :P) dociąża skutecznie ramiona i dopomina się o możliwie najszybsze spożytkowanie.  Jakiś szczyt jednak w sumie można by dziś złoić.

Ciągniemy się na tę Kopę jak podgrzany oscypek. Marne spanie, zmęczenie podróżą i przebyte niedawno choróbska dają się mocno we znaki, ale luz, nic nas nie goni. Robimy foteczki, zipiemy, pierwszy dłuższy postój odbębniamy w okolicach Czuby, tam, gdzie odchodzi stary szlak. Stamtąd jeszcze wyłapujemy gdzieniegdzie na niebie jakieś plamki różu czy pomarańczu.

Potem jest już w zasadzie tylko szaro. W studzących nasze wybujałe wyobrażenia o zjawiskowym zachodzie podmuchach wiatru oczekujemy na zmrok. W moich towarzyszach, jakże ambitnej dzisiejszej wędrówki, budzi się pierwotny zew fotograficzny, rozkładają statywy i cykają gwiazdeczki ;). A że mój aparat tego raczej nie ogarnie (albo ja nie ogarnę aparatu), rozsiadam się pod kosówką i sobie siedzę. Zimnawo mi, jednak mrok górskiego wieczoru daje się lubić nawet przy takim nadmuchu. No i zawsze to jakiś hardkor: nisko, łatwo, ale za to przynajmniej po ciemku :P.

Madzia photography ;)

Spacerkiem schodzimy do pięciostawiańskiego schroniska, gdzie zastajemy coś pomiędzy studenckim czwartkiem, weselem, trybuną stadionu piłkarskiego, a kolejką do meliny. W powietrzu unosi się zapach grubej imprezy, zaakcentowany rozbrzmiewającym zewsząd pijackim bełkotem. Wiecie, ja się z faktem, że piwo to wylewam tylko wówczas, gdy w przypływie niezdarności niechcący je przewrócę za specjalnie nie kryję. Ale jakoś tak kurde zajmowanie nieocenionych miejsc na schroniskowej podłodze tylko po to, żeby się do ostateczności zachlać (bo w góry to ci ludzie nazajutrz raczej nie poszli...) średnio mieści mi się pod kopułą. Już pal licho, że przeszkadza, może ja też komuś przeszkadzam. Ale czy nie wygodniej jednak byłoby im na zakopiańskiej kwaterze?

Pierwsze co, to opłacamy noclegi, gdyż plan na jutro mamy nieco wyższych lotów niż ten dzisiejszy i żadne schodzenie do Roztoki nas nie interesuje. Potem, już z karimatami pod pachą zaczynamy się zastanawiać, gdzie my się niby położymy. Póki co, nie ma nawet gdzie usiąść, wynosimy się zatem na dwór, co by tam, zawinięci w śpiwory też choć trochę poimprezować. Marna to jednak impreza, gdy człowiek się martwi, jakim cudem gdzieś tu zlegnie i zaśnie, a ręka trzymająca piwo niemiłosiernie marznie przy każdym wyciągnięciu jej spod śpiwora. Ja już prawie tam zasypiam ogarnięta marazmem, gdy podejmujemy walkę. Ładujemy się w bojowych nastrojach do środka i... stajemy na schodach, bo nie za bardzo da się cokolwiek więcej nawojować.

Teraz najwyborniejszy ze smaczków sobotniego górskiego wieczoru. Już przy naszym pierwszym podejściu do znalezienia sobie bodaj ułamka metra kwadratowego na glebie, byliśmy świadkami wniesienia do środka osobnika w stanie prawie że terminalnym. Wyrażenie "wniesienie" nie jest tu żadną metaforą, czy nadużyciem. Człowiek niesiony był w pozycji horyzontalnej, bez jakiegokolwiek udziału swoich mięśni czy woli, a podejrzewam, że również świadomości. Na koniec zresztą wylądował po krótkim, swobodnym i niekontrolowanym locie na twardej posadzce pod recepcją wraz z tymi, co go tak dzielnie taszczyli. Co było dalej, nie wiemy, natomiast, gdy powróciliśmy walczyć o przetrwanie, pan ten już siedział. Na schodach, ze spuszczoną głową. A przed nim, no co tu przebierać w słowach, odłóżcie na chwilę to, co tam podjadacie przed komputerem. Przed nim kałuża czegoś, co stanowiło do niedawna treść jego żołądka. Na to nawalona sterta papieru toaletowego. I brak ochotników, którzy poczuwaliby się toto uprzątnąć (choć wątpię by kolega tak się wesoło urządził w samotności).

Od początku nieśmiało obstawiałam spanie pod recepcją, bo do czasu jej zamknięcia było to jedyne nie obłożone miejsce. A tu takie coś. Ech no, stoimy na tych schodach, trącani co chwilę przez przechodzących nimi chwilowych współlokatorów i chyba powoli próbujemy oswoić się z myślą, że na tych schodach będziemy spać. Tylko, że ta myśl oswoić się wcale nie daje, warczy i gryzie. No bo że niby jak? Nie zmieścimy się tu, będziemy spadać, będą po nas deptać. W międzyczasie mój plecak na dowód, że tu trochę za stromo na spanie, zaczyna się ni z tego ni z owego turlać i trafia w głowę siedzącego poniżej sprawcę rzygów, czego ten nawet nie zauważa.

Wreszcie podejmujemy desperacką decyzję, przestawiamy stojące pod ścianą naprzeciw schodów plecaki, a raczej wieszamy je na wieszakach powyżej, bo nie sposób teraz odszukać ich właścicieli i grzecznie spytać o noclegowe zamiary. Przestawiamy też parę schroniskowych klamotów i urządzamy sobie całkiem spoko tapczanik. O tym, co znajduje się w odległości pół metra od naszych stóp bardzo skutecznie udaje nam się zapomnieć.

Uwaga, zdjęcie nieco drastyczne:

Jak się odpowiednio wykadruje to tragedii nie ma...

Ach, no i jesteśmy przy okazji pośrednimi świadkami epokowego momentu we współczesnej historii Rzeczypospolitej. Polska wygrywa z Niemcami 2:0. Tak, w piłkę nożną. Nie, nie w szachy. A wiemy to dzięki uprzejmości samozwańczego komitetu radiowęzłowego, jaki się zawiązał naprędce gdzieś bodaj na tarasie i czuł się w obowiązku dzielić swą radością z całym schronem.

Ach te noclegi w sercu gór. Tyle magii.

Ciąg dalszy nastąpi, a w nim całkiem przyjemna grań :).