Byłam w sylwestra w Piątce więc wiem co to hardkor!

Pomimo, iż w Tatry zanosi mnie od lat już kilkunastu i to zanosi na tyle bezkonkurencyjnie, że dopiero w minione wakacje wybrałam się na chwilkę nad morze, co by je chociaż zobaczyć, to z oferty schroniskowej zaczęłam korzystać w sumie niedawno.

A zanim to nastąpiło, miałam oczywiście w rzeczonym temacie jakieś swoje wyobrażenia, projekcje i oczekiwania. Gdyby je zwerbalizować, to słowem głównym, kluczowym, powtarzającym się z pozycjonerską wręcz częstotliwością byłoby słowo: klimat.


Moje niegdysiejsze unikanie schroniskowych noclegów da się wytłumaczyć. Całkiem łatwo. Byłam w tej komfortowej sytuacji, że wraz z mą ówczesną domniemaną drugą połówką, dysponowaliśmy autem. Dysponowaliśmy też obydwoje prawem jazdy. Przynajmniej w teorii, bo ja jak dotychczas lituję się nad ludzkością i z tego prawa nie korzystam. Ładowaliśmy więc w samochód, co nam się żywnie uwidziało. Zapas ciuchów - nie tylko górskich, ale i bardziej wyjściowych, pełne kosmetyczki, suszarkę i prostownicę do włosów (to ja), nawet książki jakieś na czas gorszej pogody, no i najważniejsze - wałówkę! Potem robiliśmy ze trzy kursy samochód-pokój, aby to wszystko pownosić, a przygotowania do wyjazdu zajmowały nam z tydzień, więc ciężko jednoznacznie stwierdzić, czy było to wygodniejsze, niż tryb, w jakim eksploruję góry w czasach bardziej współczesnych. Na pewno miało swoje plusy.

I z powodu tych plusów właśnie, ponad chęcią zasmakowania schroniskowego klimatu, brał jednak górę we mnie pragmatyzm.

W moim odczuciu więc, do schronisk na nocleg docierały już same górskie wygi. Takie, co to potrafiły sobie odmówić wygód na czas jakiś. Nie jednak w imię samego odmawiania, a w imię gór! W imię szlaków pobliskich, a trudnych i czasu wymagających! No i w imię klimatu! Nie tego zwanego umiarkowanym, a schroniskowego!

Mówiąc (pisząc) jeszcze inaczej: podziwiałam te rzesze oczekujące na niejednokrotnie zimny prysznic, dźwigające śpiwór i zasypiające (a co gorsza - budzące się) w fetorze kilkudziesięciu skarpetek na raz na twardej podłodze.

A z mojego głębokiego podziwu wynikało silne przekonanie, że nikt na pewno nie odmawia sobie pewnych luksusów codzienności i nie skazuje siebie dobrowolnie na dyskomfort układania się do snu jak do puszki z sardynkami, jeśli nie ma w tym określonego górskiego celu. Że nikt nie idzie w pogodny letni weekend (lub w sylwestra właśnie) spać do schroniska po to tylko, żeby się tam, wybaczcie dosłowność, najebać. Bo to mi się wydawało zupełnie, ale to zupełnie pozbawione sensu. Pić można na kwaterze, z miękkim łóziem w zasięgu ręki i łazienką w razie nagłej potrzeby przypomnienia sobie, co się jadło na kolację. Pić można na Krupówkach - też zawsze to o niebo bardziej komfortowo zaliczyć zgona tam niż w schronie, w którym co i rusz ktoś cię depcze i trąca. Nie zrozumcie mnie źle. Ja uwielbiam piwo. Bywa, że jak w kawale: "jedno, góra dwa, ewentualnie siedem". Bywa, że w schronisku. Ale nigdy nie poszłam do górskiego schronu tylko po to, żeby pić. I nie wydawało mi się, że ktokolwiek to robi.

Nie mogłam być w większym błędzie :).

Po tym wyczerpującym wstępie, wyjaśniającym z grubsza, jak się ma sprawa klimatu w górskich schroniskach (nie twierdzę bynajmniej, że go brak - jest, ale trochę inny niż mi podsuwała fantazja ;) ) przejdę do meritum, czyli...

JAK WYGLĄDA SYLWESTER W SCHRONISKU 

W DOLINIE PIĘCIU STAWÓW POLSKICH?

Wygląda tak.
He he.

Po pierwsze:

Ciasność nad ciasnościami i nad wszystko ciasność. Wyobraź sobie, że jesteś studentem i stoisz pod gabinetem profesora, który właśnie ogłosił, że pierwszych dziesięć indeksów wsuniętych przez szparę pod drzwiami dostanie pozytywny wpis, reszta - dwóje. Już? Czujesz to? Dodaj do tego ścisk w busie jadącym w kierunku Morskiego Oka w słoneczne lipcowe przedpołudnie. Teraz pomnóż razy trzy. Tak jest w Piątce w sylwestra.

Po drugie:

Dyskoteka gra! Stoły pozsuwane na bok, na środku jadalni prowizoryczny parkiet (jedyne miejsce w schronie, gdzie jest w miarę luźno), wystawiony sprzęt grający i już możemy "tam być i dla niego tańczyć" (ewentualnie, jeśli jesteśmy nie nią, a nim, to ów taniec podziwiać i ją uwielbiać).

Po trzecie:

Obowiązują stroje outdoroowe. Niekoniecznie świeże.

Po czwarte:

Zaświadczenie o odbyciu kursu tańca w butach trekkingowych lub ekspedycyjnych mile widziane.

Po piąte:

Na bramkach nie obowiązuje żadna selekcja, a obsługa lokalu nie zastrzega sobie prawa do odmówienia komukolwiek wstępu. Obsługa lokalu, sprytnie na czas "ciszy nocnej" gdzieś się ulatnia. W związku z tym, jeśli komuś jednak zdarzy się w tych niecodziennych warunkach obejrzeć raz jeszcze swoją kolację, to do białego rana oglądać ją będą wszyscy.

Po szóste:

Jeżeli miałeś zamiar nazajutrz wyjść w góry - raczej zmień zamiar.

Po siódme:

Mój jest ten kawałek podłogi, czyli walka o sen. Bo kiedyś w końcu zaczyna chcieć się spać. Niestety, amerykańscy naukowcy nie opracowali jeszcze metody na bezpieczne spanie na stojąco. Jedyne zaś miejsce w schronisku, gdzie jest trochę miejsca, to, jak już wspomniałam, parkiet. Ponieważ jednak spanie na tańcząco wydaje się być jeszcze trochę bardziej skomplikowane niż poprzednio rozważana opcja, kto żyw, prędzej czy później zaczyna polować. Polować na choćby pół metra kwadratowego wolnej przestrzeni, gdzie mógłby, jeśli nie położyć się, to może usiąść, jeśli nie usiąść, to choćby przykucnąć. Polowanie czasem kończy się sukcesem, a czasem niekontrolowanym zaśnięciem myśliwego gdziekolwiek. Tak czy owak, ciasność, już wcześniej niebywała, teraz jeszcze trochę zwiększa swoją gęstość, bowiem w krytycznym momencie imprezy ludzie z pozycji wertykalnej zaczynają masowo przechodzić do horyzontalnej. A wierzcie mi, że występując w tej pierwszej, zajmowali jednak mniej miejsca.



Reasumując, podsumowując, streszczając: Sylwester w Piątce to takie dosyć zwykłe pochlaj-party. Jest muza, są tańce, alkohol leje się strumieniami, ktoś rzyga, ktoś się maca po kątach. Ponieważ wśród imprezowiczów dominują jednak ludzie, którzy mają cokolwiek do opowiedzenia o swych górskich przygodach (ale nie brak i takich z totalnego przypadku) - może się zdarzyć, że wytworzy się na przykład jakiś pokój tematyczny, gdzie wpuszczani będą tylko ci uczestnicy balu, którzy deklarują opowiadanie wspomnień, rozmowy o mistyce gór, ewentualnie deklamowanie poezji. Ponieważ jednak ciężko znaleźć w tym ogarniętym końcowo-roczną gorączką tłumie kogoś, kto uchowałby się trzeźwy, to wszyscy raczej plotą trzy po trzy, co im tam akurat do głowy przyjdzie, opowiadają sprośne kawały i mówią sobie o tym, jak bardzo się nawzajem szanują.

Czyli: ot, melanż jak melanż. Gdzieś dookoła podobno są jakieś góry, ale noc długa i ciemna, to ich nie widać. :)

Osobiście, gdybym nie była tak wykończona wycieczką, jak byłam, to pewnie nawet by mi się podobało. :)

A Wy? Byli? Wybierają się? Przestraszyłam? Czy może po lekturze powyższego tekstu zaczęliście się już pakować na sylwestrowanie w Pięciu Stawach? ;)