Klasyka gatunku: Grześ - Rakoń - Wołowiec

Mój czerwcowo-długo-weekendowy pobyt w Tatrach Zachodnich dobiegał końca. Rozpoczął się niespieszną przeprawą przez mgliste Czerwone Wierchy (relacja TUTAJ), a następnego dnia rozwinął się w morderczą wyrypę dopełnioną skwarem lejącym się z nieba (relacja TUTAJ). Dzień trzeci i ostatni zaczął się na podłodze Chochołowskiego schroniska. I to jakoś dość wcześnie, bo wyjątkowo kiepsko mi się tam spało.
Śniadanie, zgodnie z wczorajszymi obietnicami, popiliśmy piwem, mało tego - uzupełniliśmy nim też termos Borysa. Nie damy się zrobić tak na szaro, jak wczoraj, co to to nie.

Spokojnie, wywietrzało, nim ruszyliśmy, nie spieszyliśmy się z rana zbytnio. A litrowy termos na trzy osoby, które spustoszenia w nim dokonywały stopniowo i sporadycznie, to też nie przestępstwo.

Dorsz błagała o trasę krótszą od wczorajszej, ja z kolei na wieczór musiałam być w Zakopanem ze względu na już posiadany bilet autobusowy. Zatem uderzyliśmy w absolutną klasykę i wznieśliśmy tyłki na trzy pobliskie pagór... ekhm, przepraszam, szczyty Tatr Zachodnich: Grześ, Rakoń i Wołowiec.

Grześ z tego wszystkiego jest najniższy i leży w tak niewielkim oddaleniu od schroniska, że wielu zachodzi tam z rozpędu, spacerem, bez dalszych planów. Toteż tłumnie nieco w lasku nań prowadzącym i na samym Grzesiu niezły sabat, ale dalej już będzie odrobinę luźniej. Na pewno też szerzej.

W tym miejscu dochodzimy do grani i zaraz będziemy skręcać w lewo.
Na mnie czeka niespodzianka. Z zimy pamiętałam, że grań jest odkryta.
A tu bach: kosówkowy tunel...
Hmmm chyba sporo tego śniegu tu było :).

 Spod szczytu Grzesia dobrze widać dalszy przebieg trasy.
Rozlany masyw po lewej stronie kadru to Wołowiec.
Przedtem szlak przechodzi przez Rakoń.

Trochę szersza perspektywa.

Na szczycie Grzesia w pogodny dzień trudno o samotność.
Zimą było tu zdecydowanie spokojniej ;).

W dole Polana Chochołowska.
Ponad okolicą góruje Kominiarski Wierch.

Upał dziś znów doskwiera, momenty, w których szlak wkracza w gęste kosodrzewiny są więc mocno odbierające oddech. Bynajmniej nie z zachwytu. Na Rakoń wiedzie wręcz wielopasmówka. W dużej mierze płaska, choć najpierw musimy nieco zejść. A na końcu - wdrapać się na szczyt. 

Czasem pokazuje się Wołowiec.

 Spojrzenie na to, co za nami.

 Popas z Wołowcem w tle.

 Widok na zaniedbane przeze mnie wyjątkowo

Tatry Wysokie.

A tititi...
Nieśmiało wychyla się Rohacz Ostry.

Z Rakonia właściwie grzech nie skoczyć na Wołowca, bo to już niedaleko. Tak też robimy. Wołowiec to kawał góry, wznosi się dość znacznie ponad Rakoniem. Wiadomo - trzeba pod toto podejść. Z bliższej perspektywy podejście jednak wydaje się spłaszczać i nie jest aż tak źle ;). 

Na zdjęciu powyżej - spojrzenie w dół na część podejścia na Wołowiec.

Z Wołowca można wnikliwie przyjrzeć się Rohaczom.

A tu widoki na resztę świata.

Tam kończymy wycieczkę, a rozpoczynamy mozolne schodzenie. Z powrotem do przełęczy między Rakoniem i Wołowcem, z niej natomiast w dół Wyżnią Doliną Chochołowską.

I tyle. Wiem, że relacja to najuboższa ever, ale mózgi mieliśmy ugotowane upałem i chyba nie rozmawialiśmy zbyt wiele. No. Albo wypaliło mi pamięć ;).

To by było też na tyle na jakiś czas, jeśli chodzi o Tatry Zachodnie ;). Dobrze było tam zawitać, ale teraz pora powrócić do buszowania po Wysokich!